اثر اتصالات پس کشیده کابلی بر خرابی پیش‌رونده سازه های فلزی

خرابی پیش‌رونده نوعی از خرابی در سازه است که در آن تخریب یک یا چند عضو سازه ای منجر به خرابی قسمت زیادی از سازه و حتی فروریزش کلی می گردد. به هنگام خرابی ستون در خرابی پیش‌رونده، تیرها برای مقاومت در برابر بارهای قائم به‌صورت زنجیر عمل می کنند و عواملی که بتوانند این کنش زنجیری را تقویت کنند عملاً باعث جلوگیری از گسترش خرابی پیش‌رونده خواهند شد. یکی از راهکارهای افزایش کنش زنجیره ای استفاده از اتصالات پس کشیده کابلی می باشد. این نوع اتصال در سال 2001 پیشنهاد گردید که در آن از نبشی زیر سری و بالا سری برای کنترل تغییر شکل های پلاستیک و از تعدادی کابل با مقاومت بالا برای ایجاد خاصیت خود مرکزی استفاده شد. در تحقیق حاضر اثر این نوع اتصال (اتصال کابلی پس کشیده) بر خرابی پیش‌رونده مورد بررسی قرار می گیرد. مهم‌ترین پارامتری که در طراحی قاب دارای چنین اتصالی که اصطلاحاً قاب پس‌کشیده نامیده می‌شود وجود دارد ضریب αa است که افزایش آن منجر به قوی‌تر شدن اتصال می گردد. به بیان دیگر پارامتر αa بیانگر نسبت لنگر اتصال به هنگام تسلیم نبشی به لنگر طراحی تیر در وجه ستون می باشد. هدف از این مطالعه یافتن حداقل مقدار αa مناسب برای مقابله با خرابی پیش‌رونده است. بدین‌منظور قاب های پس‌کشیده با ضرایب مختلف αa با استفاده از برنامه اپنسیس  مدل‌سازی و نتایج آن با قاب مشابهی که دارای اتصالات کاملاً گیردار است مقایسه شده است. صحت مدل‌سازی اتصالات پس‌کشیده با نتایج آزمایشگاهی موجود در ادبیات فنی انجام شده است. نتایج تحلیل‌ها نشان می دهد در صورتی‌که پارامتر طراحی  αa بزرگ‌تر از 55/1 اختیار گردد مقاومت سازه دارای اتصال پس‌کشیده در برابر خرابی پیش‌رونده از قاب مشابه دارای اتصالات گیردار بیشتر می-شود. همچنین یک تحلیل حساسیت برای یافتن مؤثرترین خصوصیت اتصال پس‌کشیده در افزایش مقاومت سازه در برابر خرابی پیش‌رونده انجام شده است که نتایج آن نشان می دهد افزایش نیروی پس‌کشیدگی کابل ها بیشترین تأثیر را بر کاهش پاسخ سازه در برابر خرابی پیش‌رونده دارد.